De Chapelle du Maquis
Dit gebouw staat aan de rand van het bos langs de Nationale 964 die Couvin met Cul-des-Sarts verbindt, op de kruising met de weg die naar het dorp Brûly-de-Pesche leidt.
De kapel Notre-Dame du Maquis in Brûly-de-Pesche werd ingehuldigd op 5 september 1948 en werd gebouwd ter nagedachtenis aan de leden van de Groupe D du Service Hotton die tijdens de Tweede Wereldoorlog hun leven opofferden in de strijd tegen de nazi-indringers. Van juli 1944 tot het einde van de oorlog waren de bossen rond Brûly-de-Pesche het laatste toevluchtsoord voor deze nomadische groep maquisards, die sinds oktober 1943 in Thiérache verbleven.
De kapel van de Maquis werd gebouwd op initiatief van Charles Claes, notaris en burgemeester van Brûly-de-Couvin. Hij liet de kapel op eigen kosten bouwen op zijn eigendom, op de plaats van een voormalig wachthuis, bij een van de ingangen van het kamp.
Charles Claes gaf de geassocieerde architecten Roger Bastin (1913-1986) en Jacques Dupuis (1914-1984) de opdracht om de Chapelle du Maquis te ontwerpen.
In het plafond van de centrale koepel zijn de namen gegraveerd van de 44 Maquis-leden van Groupe D die tijdens de oorlog werden geëxecuteerd, gedood in de strijd of in gevangenschap stierven.
In de loop der jaren is de Chapelle du Maquis de schakel geworden tussen voormalige Maquisleden en hun nakomelingen, die lid zijn van de Fraternelle du Service Hotton (FSH). Het heeft alle officieren, evenals hun kinderen en kleinkinderen, in staat gesteld de herinnering aan de gevallenen levend te houden en de banden die hen verenigden te bewaren, net zoals het iedereen herinnert aan de herinnering aan het verzet tegen de nazi-onderdrukking.
Om meer te weten…
Visionnez la bande annonce de “Stan & Ulysse, l’esprit inventif”.
Bruxelles 1940. André, 16 ans, rejoint Marcel qui en compte 18.Tous deux s’engagent dans un groupe de Résistance très autonome, le Groupe D du Service Hotton, et se rebaptisent l’un Stan, l’autre Ulysse.
En 1942, ils installent un maquis dans la région de Chimay et Couvin. La population les soutient, l’Occupant les craints. Et pour cause : le « sabotage und widerstandgruppe Franckson » multiplie les coups d’éclat.